هوالباقی

ای دلا من حاکم  خود نیستم

زین پس ای دل حاکم تویی

در محضر عشق عددی نیستم

میان من و دیده ی سر دلم حاکم تویی

آن که در وصف صفاتش نیستم

کاشف باب قلبش ای دل تویی

آن که در وصف صفاتش نیستم

دیده ام اینبار شاهد تویی

بر فراز کوه ها آدمی هست هنوز

ادب و علم در گذری هست هنوز

غم مخور دلبری هست هنوز

پایین این دودها منزلتی هست هنوز

ای جهان و ای جهان

سوخنم از داغ نهان

ای جهان و ای جهان

چه دوا بر سوز جان

ای جهان و ای جهان

امان از قصه شوم زمان

ای جهان و ای جهان

در پیدا و نهان

ای جهان و ای جهان

چه بر عذاب بی کران

ای جهان و ای جهان

سیره ام راه مستان جهان

ای جهان و ای جهان

کشت مرا این فغان

ببین عشقت با من چه کرده

که بودنت سخته

نبودنت یه درد دیگه

عاشق تو باشی، آدم از خودش بیزاره

ببین دنیا جه سخته

وقتی دلبری نباشه

پدر بزرگام هر دوتا

مردن

حالا دیگه باید برم

غاز بچرونم

نظر کن کلبه جغدی نشینم

سوختم از عشق آبادی ندیدم

به یاد عشق

یک لحظه سکوت

فرستادم برای دل

یک سلام و یک درود

بسوزد چشم حسود

دل در سینه میتپد

عشق دارد وجود

سوختم از دنیای متظاهر

من دروغین ها نوشتم

و تو احمق تر از من باور کردی

پشت یک قاب سنگی

خویش قایم کرده ایم

هیچ نیستیم و

خود را همه چیر کرده ایم

یکی از شرف گذاشت یکی از ابرو

ابرو گذاشتیم و خود را کاربر بیان کرده ایم